هو

 ای عزیز

 از من خواسته ای چیزی برایت بنویسم .آنچه را که می جویی و می خواهی در درون توست                         

                                  ((در خود بطلب هر انچه را که میخواهی))

             ((هر کسی اندر جهان مجنون لیلایی شدند

                                              عاشقان لیلی خویش و دم به دم مجنون خویش))

  همه ما بر راهیم و در راه پیوسته می رویم. رفتنی شگرف،رفتنی بی بازگشت. رفتنی تا آنچه که می جوییم، تا جاودانگی، تا فنا، تا مرگ، تا خدا، اما می رویم. وقتی در دریا می نگری، در ستاره، در نور، در شب و روز، می بینی که همه در رفتن اند، همه چیز در رفتن است.

  او این چنین آفرید و این چنین خواست.

  اگر در این راه هزارن آفت و مانع ما را سرگرم خود می سازد و حتی دلخواه های بسیاری ما را به سمت خویش می کشد و تصور می کنیم که منتهای ما همان دلخواه است، اما سر انجام روزی خواهیم دانست که منتهای ما خود ما هستیم. خودی که گاهی گم می شود.

                                 دانه و دام در این راه فراوان اما

                                 مرغ دل سیر،ز هر دام رها می ماند

                                 می رسیم آخر و افسانه وا ماندن ما

                                 همچو داغی به دل حادثه ها می ماند

                                 بی صدا تر ز سکوتیم ولی گاه خروش

                                 نعره ماست که در گوش فضا می ماند

 اگر می بینی که همه چیز از ابزار و شیوه ها بسیار است، چون ما هستیم و رسیدن و راه های متفاوت. اما منتها یکی است (( رسیدن ))

بهوش باش   از کدام راه باید رفت

                بر کدام مرکب باید نشست

                به کدام مقصد باید رسید.

                                 ماییم که اصل شادی و کان غمیم

                                 سرمایه ی دادیم و نهاد ستمیم

                                 پستیم و بلندیم و کمالیم و کمیم

                                 آیینه زنگ خورده وجام جمیم

        ای عزیز

 از حادثه بترس تا تدبیر کنی نترس تا بگریزی! اندوه مهلک است، پس نباید خورد که پاد زهرهم ندارد. اما درد جوهر آدمی است. انسان بی درد آدم نیست؛ گم کرده راه بی سر انجامی است که میرود چون درد طلب ندارد.